De Kringloop.

In de kringloopwinkel lag het, zomaar in een stapeltje boeken, tussen een dik boek van Robert Ludlum en een dunner boek van Jude Deveraux. Niet echt een voor de hand liggende combinatie. Het viel in eerste instantie helemaal niet op, het leek een beetje weggemoffeld. Alsof niemand het mocht vinden. Pas toen ik rechts het gangpad in liep, zag ik vanuit mijn ooghoek nog net een paars hoekje uitsteken, met felgroene stippen erop. Ik pakte het paarse hoekje, dat een langwerpig dun boekje, bleek te zijn. Een gastenboek. Voor wat voor soort gelegenheid schaf je zo’n felgekleurd gastenboek aan? Wat voor soort mensen zouden er dan in geschreven hebben? Ik moest het wel meenemen.

Oh nee, wat heb ik gedaan? Hoe kon ik dat nou toch doen?

Weer thuis, zit ik lekker in mijn hoekje op de bank, met een kop koffie, klaar om het gastenboek in te kijken. Ik stel het moment suprême  nog even uit, door een hapje van mijn koekje te pakken, een heerlijk ouderwetse Pimm’s. Ik ben dol op dat laagje sinaasappelgelei, met dat dunne chocolaagje erop. Het muffige zachte koekje neem ik voor lief. Maar dan is het echt zover. Ik sla voorzichtig de kaft open. Helaas zijn er wat pagina’s uitgescheurd. Niet netjes, recht langs het midden, maar grof, onregelmatig, dwars over de pagina’s. Iemand was echt boos, zo lijkt het. Verder naar achteren zitten nog wel wat onbeschadigde pagina’s maar ik begin zo goed en zo kwaad als het gaat toch voorin te lezen. Een halve tekst is nog altijd beter dan helemaal geen tekst, ik ben nog nooit een goede puzzel uit de weg gegaan.

“Gefeliciteerd met jul….” Ah, gelukkig een felicitatie. Heel even bekroop me het gevoel dat het het gastenboek van de begrafenis van een jong persoon zou kunnen zijn, zo felgekleurd. En dat iemand overmand door emoties het boek verscheurd zou hebben. Dat zou wel heel triest zijn geweest. Maar wie brengt zo’n tere herinnering naar de kringloopwinkel? Natúúrlijk gaat het om een feest. Maar wat voor feest? Misschien een 25-jarig huwelijksfeest, waarbij de een de ander destijds bedrogen blijkt te hebben met de getuige en ze na vijfentwintig jaar alsnog besluiten er met elkaar vandoor te gaan naar de Bahama’s. Dan kan ik me goed indenken dat je zo’n boek verscheurt. Maar daarna zou ik het gastenboek verbranden, met de favoriete sokken van mijn partner erbij. Niet naar de kringloop brengen.

Ik had er ook nooit heen moeten gaan, ik wist dat ik me niet in zou kunnen houden. Maar het was ook zo’n rotstreek. Wie doet er dan ook zoiets? Eigenlijk valt het nog mee dat ik alleen dat boek vernield heb. Ik had háár wel willen vernielen, haar ogen uit hun kassen willen klauwen, het loeder.

Ik sla de volgende pagina om. “Wat een prac…. Wat een geduld”  Wat voor vreemde felicitatie is dit? Waarschijnlijk toch geen 25-jarig huwelijksfeest. Welke woorden beginnen met prac en hebben te maken met geduld? Wauw, volgens encyclo.nl beginnen er 390 woorden met prac, dat verwachtte ik niet. Een paar mogelijkheden: pracht, prachtig, practica. Hmm. Dan zal het wel pracht- nog iets worden, iets zelfgemaakt. Vanwege de geduldsfactor. Schilderijen? Keramiek? Bruidstaarten?

Ik had er zo hard aan gewerkt om alles op tijd af te hebben en dan hangt ze mijn werk niet op “omdat het niet bij de rest van de expositie past”  Pardon? Hoezo niet? Wie bepaalt dat?

“Nog bedankt voor de… vorige keer gewonnen…dagelijks onder op de bank” Het is dus iets wat vaker voorkomt. Dagelijks onder op de bank? Erop of eronder? Een schrijffoutje? In ieder geval geen schilderijen, geen keramiek en geen bruidstaarten. Dat heb je niet op èn niet onder de bank. Ik heb zelf alleen wat kussens op de bank, de afstandsbediening, een boek.  En een quilt, wanneer het wat kil is. Die heeft een vriendin voor mij gemaakt. Daar werkte ze een jaar lang aan. Een mooi ding hoor en heerlijk om onder te liggen op de bank. Dat is het, een quiltexpositie, daar doet mijn vriendin ook aan mee. Bij haar laatste expositie twee weken geleden  schopte iemand zoveel stennis dat de politie eraan te pas moest komen. Dat verwacht je toch niet van die dametjes.

Meteen nadat ik die pagina’s eruit scheurde had ik al spijt. Ik zorgde gauw voor afleiding om dat beschadigde boek weg te kunnen moffelen. Ik ben gaan schreeuwen en heb een hoop stampij gemaakt. Het loeder haalde er zelfs de politie bij, net iets voor haar, meteen zo overdreven. Het gastenboek kon ik nog net onder het doek van het podium schoppen. Dat heb ik de week erop daar weer onderuitgehaald, toen ik er met de muziekgroep moest zijn. Er stond bij de minibieb een doos met boeken, daar heb ik het gauw tussen gestopt. Weg is weg. Nou ga ik koffiedrinken bij mijn vriendin, die moet ik het hele verhaal nog vertellen.

De bel gaat, ik doe de voordeur open. Daar staat mijn quiltende vriendin. ‘Hé, wat gezellig, ik zat net aan je te denken, kom je over je expositie vertellen?’

Wijnrood.

Het is een heerlijke voorjaarsdag en op het terras van de Schakel drinken Martine en Geerte een lekker bakje koffie. Ze hebben rechts uitzicht op de natuurspeeltuin en links op de Slaper, de rivier die dwars door St.-Arbrestel loopt. Er vaart net een fluisterbootje gevuld met luidruchtige toeristen voorbij. Terwijl de dames gezellig kletsen en koffie drinken, zijn ze ook druk aan het quilten.

Michelle, één van de werknemers bij de Schakel, gaat hen dadelijk weer van verse kopjes voorzien maar eerst zet ze nog een langspeelplaat op. Ze houdt van het authentieke geluid van vinyl, de muziek  is nog net hoorbaar op het terras. Nadat Michelle de koffie heeft neergezet, kijkt ze naar Martine en Geerte. Beiden zijn lid van de lokale quiltclub en ze werken altijd aan een leuk project.

“Waar zijn jullie vandaag mee bezig”? vraagt Michelle.

“Op het moment met zoeken naar een speld en niet eens in een hooiberg,” antwoordt Martine gniffelend, terwijl Geerte geagiteerd allerlei spulletjes die op het tafeltje staan, oppakt en weer neerzet.

“Ik had het net nog in mijn handen, een wijnrood lapje. Het is een onderdeel van de Satsumaquilt waar ik mee bezig ben. Ik had het met een speld vastgestoken zodat ik het niet kwijt zou raken, maar blijkbaar is dat toch gebeurd. En mijn moeder zit daar maar te grinniken, in plaats van dat ze meehelpt te zoeken.” Michelle kijkt van Geerte naar Martina en weer terug en begint ook te lachen. Geerte wordt steeds roder en gefrustreerder.

“Begin jij nou ook al? Ik had precies voldoende van die kleur, nou moet ik een andere kleur kiezen en al die lapjes opnieuw maken.”

“Dat lapje, is dat ovaalvormig?” vraagt Michelle. Geerte kijkt haar stomverbaasd aan.

“Hoe weet jij dat nou?” Hikkend van de lach wijst Michelle naar de linkerschouder van Geerte.“Leuke corsage ook.” zegt ze.

Geerte kijkt naar haar schouder, kijkt beteuterd op en lacht dan voluit mee.

Hier is een link naar het Feuilleton, verhaal 1, deel 1.

Voor deze opdracht mocht ik storytelling oefenen. Dat is niet gewoon een verhaal vertellen, wat ik eigenlijk dacht, maar blijkbaar is het meer op een leukere manier iets informatiefs vertellen, of een gebeurtenis. Niet gewoon droog de feiten oplepelen, maar de gegevens in een leuk jasje hijsen. Ik wist zo gauw eigenlijk niet iets informatiefs te verzinnen, dus heb ik maar beschreven hoe ik de rozemarijnkeverplaag in mijn tuin te lijf ga. 

De eerste keer dat ik er één zag, vond ik het gewoon een mooi kevertje. Een donker metalig glanzend bobbeltje met streepjes over de lengte. Het was maar één mooi kevertje op mijn lavendel. Wat later in de zomer werden het er meer, maar ik maakte me nog geen zorgen. Ik zag hier en daar wel wat afgekloven lavendeltopjes maar leven en laten leven, is mijn devies.

Het jaar erop zag ik halverwege het voorjaar wat donkere plekken bovenin mijn rozemarijnstruik. En die rozemarijnstruik gaat me aan het hart. Die heb ik zelf uit zaad opgekweekt en dat klinkt gemakkelijker dan het was, aangezien mijn partner ook in de tuin werkt maar daarbij een andere definitie van onkruid hanteert dan ik. Ik zal u de details besparen maar het heeft me drie zaaiseizoenen gekost voor ik een oplossing had bedacht waardoor mijn zaailingen de werklust van mijn partner overleefden. We zijn nu elk verantwoordelijk voor een bepaald deel van de tuin.

Maar goed, de donkere plekken bovenin de rozemarijnstruik. Ik liep er naar toe en kon niet geloven wat ik zag. Tientallen van die mooie glanzende kevers vretend van mijn struik. Hier moest ik wat tegen doen, leven en laten leven gold niet meer, mijn lievelingsstruik ging ten onder aan de kevers. Ik gebruik geen chemische rommel in mijn tuin, ik heb niks tegen de andere insecten, dus restte er mij maar één mogelijkheid. Elke kever één voor één uit de struik plukken en onder de hak van mijn tuinlaars vermorzelen. Sorry kevers, er is geen andere oplossing. Dat weet ik zeker want na het kevervrij maken van de struik ging ik de kever googlen. En ik vond hem al snel: De Rozemarijnkever. Hij blijkt ook dol te zijn op lavendel. Helaas heeft de van oorsprong mediterrane kever hier geen natuurlijke vijand. Dus plukken.

Na deze eerste veldslag met de kevers zouden er nog vele volgen. Dagen achtereen plukte ik tientallen kevers niet alleen uit mijn rozemarijnstruik maar ook uit mijn lavendelstruiken. Langzaam maar zeker plukte ik iedere dag minder kevers uit de struiken. Nu ben ik drie jaar verder. Ik houd mijn struiken vanaf vroeg in het voorjaar in de gaten en controleer dagelijks wanneer ik de kevers weer aantref. Wanneer het aantal kevers afneemt, controleer ik minder vaak, tot de aantallen weer toenemen. Zo blijft het leven in mijn tuin netjes in balans.

Bij de tweede oefening kreeg ik een begin van een verhaal. Dat verhaal moest ik in twee verschillende genres afmaken met een maximum van 400 woorden. Ik koos voor romantisch en voor fantasy. Ik schrijf het begin in donkerblauw. Wanneer de tekst weer paars wordt, is het mijn tekst.

Ilse in het bos. B.

Ilse geeft plankgas. Ze ziet geen hand voor ogen en op goed geluk rijdt ze over het hobbelige weggetje, dwars door het bos. Ze stuitert heen en weer in haar eeuwenoude Peugeot, het enige dat ze mee kon krijgen na jaren te hebben samengewoond. De lucht van haar ex die zware shag rookte in de auto, zal ze met geen mogelijkheid eruit krijgen. Maar dat maakt ook niet uit. Ze is onderweg naar het “meerhuis” van haar vader. Daar zal ze voorlopig blijven.

“Je meent het,” had ze gezegd toen haar vader haar vertelde over zijn nieuwste aanwinst aan het meer.” Ja en niets minder dan dat,” had haar vader er met een bloedserieus gezicht aan toegevoegd. Haar vader was een grapjas. Het lijkt alweer jaren geleden dat ze hem voor het laatst sprak, maar het is nog maar een half jaar geleden dat hij naar zijn borst greep van de pijn en neerviel. Hij was overleden voordat hij de grond raakte, vertelde haar moeder die er bij had gestaan toen het gebeurde. Ilse veegt de tranen van haar gezicht. De ruitenwisser zet ze op het standje extreem. Buiten stormt het en takken vliegen tegen haar auto aan. Ze stuitert door, zo hard mogelijk. Van het beeld van het meerhuis met open haard, dikke sokken en een grote mok thee krijgt ze het nu al warm van binnen.

En dan stopt de auto met rijden. D wielen rollen nog wat uit, maar verder komt ze niet. Even denkt ze wakker te gaan worden Ze ligt vast al in de luie stoel voor het knisperende vuur en is in slaap gevallen. Wat een rotdroom is dit dan!

Maar ze wordt niet wakker. Ze slaapt niet. De auto heeft pech. Nou ja, vooral zij heeft pech.

“Shit, shit, shit.” Ze laat de scheldwoorden volgen door een vloekwoord waarvoor haar vader haar een reprimande had gegeven. Hard slaat ze op het stuur en toetert per ongeluk. Het geluid waaiert net zo hard weg in de storm als de takken en bladeren.

‘Shit, shit, shit,’ roept ze nog eens . Het helpt echt. Er komt niemand helpen, maar ze voelt zich wel beter. Nu is wel zo’n moment dat ze haar ex mist en vooral zijn shag. Wat heeft ze trek in een shaggie, zeg.

Van de passagiersstoel pakt ze haar mobiel. Natuurlijk geen bereik, dus stapt ze uit. Een tak vliegt tegen haar achterhoofd, wat venijnig pijn doet. Ze wappert met haar hand alsof ze een mug wegwuift. De tak is er allang vandoor.

Met haar mobiel loopt ze een stukje verder, een heuveltje op, om te kijken of daar beter bereik is. Ze draait zich om zodat haar haar niet meer in haar gezicht waait. Maar wacht, waar kwam ze nou vandaan? Het kan niet ver zijn naar de auto maar als ze in deze storm toch verkeerd loopt…. Ilse kijkt rond en ziet dan een dikke holle boom. Ilse kruipt in de boomstam. Ik kijk na de storm wel verder, als ik weer wat zie buiten. Ze laat haar hoofd tegen de binnenkant van de boom rusten en doet even haar ogen dicht, terwijl ze luistert naar het geloei van de wind buiten en de krakende takken boven in de boom. Ze moet in slaap gevallen zijn want ze schrikt wakker van een geluidje. Ze realiseert zich dat de storm is gaan liggen en kruipt uit de boom. Het regent wel. “Ja, fijn, nu kan ik er door”, klinkt een zachte stem met een vreemd accent. Ilse valt opzij van schrik. Naast de boom staat een jonge vrouw met groengrijze kleding aan, een legging met een soort lange overgooier. En met pijl en boog op de rug? Ilse twijfelt of ze toch wel echt wakker is. “Waar had je door gewild, dan? Er is hier niets?” zegt Ilse. “Jawel,” is het antwoord, “mijn huis. Zullen we binnen een kopje thee drinken tot je kleding droog is? Aan de andere kant schijnt de zon, je zal zo weer droog zijn.” Ilse kijkt om zich heen maar ziet geen huis. Ilse kijkt fronsend naar de vrouw. Die glimlacht geamuseerd. “Je hebt zeker nog nooit een boself gezien? Ik woon in deze boom. Meestal zorgen wij ervoor dat de mensen ons niet zien, maar je ziet er zo ontredderd uit, dat ik je toch wil helpen. Mijn naam is Kara”. Ilse kijkt haar ongelovig aan. Kara duwt tegen de boom waarna er tot Ilses verbijstering een stuk schors naar binnen draait en er een gang te zien is. Ilse loopt nieuwsgierig mee naar binnen. “Mijn naam is Ilse en ik kom graag opdrogen en een kop thee drinken, dank je.” Na een half uur is Ilse inderdaad helemaal droog en opgewarmd. Het weer aan de buitenkant van de boom is ook droog. Kara wijst haar de weg naar haar auto. Nu de storm voorbij is, heeft Ilse ook weer bereik. De ANWB is gelukkig onderweg.

Ilse in het bos. A.

Ilse geeft plankgas. Ze ziet geen hand voor ogen en op goed geluk rijdt ze over het hobbelige weggetje, dwars door het bos. Ze stuitert heen en weer in haar eeuwenoude Peugeot, het enige dat ze mee kon krijgen na jaren te hebben samengewoond. De lucht van haar ex die zware shag rookte in de auto, zal ze met geen mogelijkheid eruit krijgen. Maar dat maakt ook niet uit. Ze is onderweg naar het “meerhuis” van haar vader. Daar zal ze voorlopig blijven.

“Je meent het,” had ze gezegd toen haar vader haar vertelde over zijn nieuwste aanwinst aan het meer.” Ja en niets minder dan dat,” had haar vader er met een bloedserieus gezicht aan toegevoegd. Haar vader was een grapjas. Het lijkt alweer jaren geleden dat ze hem voor het laatst sprak, maar het is nog maar een half jaar geleden dat hij naar zijn borst greep van de pijn en neerviel. Hij was overleden voordat hij de grond raakte, vertelde haar moeder die er bij had gestaan toen het gebeurde. Ilse veegt de tranen van haar gezicht. De ruitenwisser zet ze op het standje extreem. Buiten stormt het en takken vliegen tegen haar auto aan. Ze stuitert door, zo hard mogelijk. Van het beeld van het meerhuis met open haard, dikke sokken en een grote mok thee krijgt ze het nu al warm van binnen.

En dan stopt de auto met rijden. D wielen rollen nog wat uit, maar verder komt ze niet. Even denkt ze wakker te gaan worden Ze ligt vast al in de luie stoel voor het knisperende vuur en is in slaap gevallen. Wat een rotdroom is dit dan!

Maar ze wordt niet wakker. Ze slaapt niet. De auto heeft pech. Nou ja, vooral zij heeft pech.

“Shit, shit, shit.” Ze laat de scheldwoorden volgen door een vloekwoord waarvoor haar vader haar een reprimande had gegeven. Hard slaat ze op het stuur en toetert per ongeluk. Het geluid waaiert net zo hard weg in de storm als de takken en bladeren.

‘Shit, shit, shit,’ roept ze nog eens . Het helpt echt. Er komt niemand helpen, maar ze voelt zich wel beter. Nu is wel zo’n moment dat ze haar ex mist en vooral zijn shag. Wat heeft ze trek in een shaggie, zeg.

Van de passagiersstoel pakt ze haar mobiel. Natuurlijk geen bereik, dus stapt ze uit. Een tak vliegt tegen haar achterhoofd, wat venijnig pijn doet. Ze wappert met haar hand alsof ze een mug wegwuift. De tak is er allang vandoor.

Gefrustreerd loopt Ilse naar de voorkant van haar auto. Ze doet de motorkap open maar weet dat dat geen zin heeft. Wat weet zij daar nou van? Als er iets mankeerde aan haar karretje, keek haar vader het altijd na. Ze doet de motorkap weer dicht en leunt er tegenaan. Terwijl ze het zwakke schijnsel van haar koplampen volgt, ziet ze een kromgegroeide den. Meteen voelt ze zich een stuk beter. Die den staat vlakbij het pad dat ze in moet naar het meerhuis. Als de auto geen kuren gekregen had, zou ze er zo aan voorbij gereden zijn. Ilse pakt een dikke trui en haar toilettas uit haar koffer en gaat op pad. Voor de rest van haar spullen zoekt ze morgen wel een oplossing, eerst naar binnen, opdrogen en warm worden.

Wanneer ze, doorweekt en uitgeput, bij het huisje aankomt, zoekt ze onder de bloempot naast de deur naar de sleutel. Maar er ligt niks. “Nee hè,” roept ze hard. “Heb ik dat.” Uit pure teleurstelling schopt ze tegen de deur, die tot haar verbazing meegeeft en openzwiept. “Oh, dat valt dan weer mee.” Ilse loopt naar binnen, rechtstreeks naar de keuken. “Pff, eerst maar eens thee zetten en de kachel flink opstoken.” Dan valt het haar op dat het niet koud is in het huisje. Sterker nog, het is er zelfs heel aangenaam.

“Hallo” klinkt er ineens een stem. Ilse geeft een gil, draait zich vliegensvlug om en wil de waterkoker gooien. Dan herkent ze Hans, de buurman. “Je moeder belde, ze zei dat je over je toeren vertrokken was en dat je waarschijnlijk hierheen kwam. Ze vroeg me de kachel in jullie huisje vast aan te zetten.” Ilse kijkt Hans vol verbazing aan en begint dan onbedaarlijk te huilen. Hans loopt op haar af, slaat een arm om haar heen en zet haar op een keukenstoel. “Ga hier maar even zitten, ik zet wel thee.” Ilse begint nog harder te huilen, met gierende uithalen. Haar gezicht is kletsnat van de tranen en het snot. Na een paar minuten wordt ze rustiger en tussen de snikken door zegt ze “sorry, sorry.” “Het geeft niet,” zegt Hans, “ik weet dat je het niet gemakkelijk hebt gehad de laatste tijd.” Ilse wordt steeds rustiger en bedenkt dat Hans automonteur is en nog knap ook. De storm is gaan liggen, en de toekomst lijkt al heel wat zonniger.

De eerste schrijfoefening was een kort verhaal, in 5 zinnen. Ik heb die uitdaging nog een beetje vergroot, door er een ultrakort verhaal, van minder dan 100 woorden inclusief titel, van te maken.

Het Tapijt van Bayeux.

Thea borduurt voor haar huwelijksverjaardag een merklap, net zoals mama en oma. Zouden er meer borduursters in de familie zijn geweest? Haar verre voorouder blijkt te hebben meegeholpen aan het Tapijt van Bayeux en werd verliefd op de borduurwol verkopende  Nederlandse marskramer. Ze ging met hem mee naar Nederland, bleef borduren en gaf haar kennis, techniek en liefde voor borduren door aan haar nakomelingen. Thea werkt nu met nog meer plezier aan haar merklap en gaat binnenkort naar Bayeux om het tapijt in het echt te bewonderen.